سیستم تهویه مطبوع تمام آب
انواع سیستم های تهویه مطبوع
طبقه بندی سیستم های تهویه مطبوع نیز مانند سیستم های گرمایشی یا سرمایشی می تواند بر اساس سیال ناقل صورت گیرد. زیرا به غیر از تعویض هوا ، تصفیه ، رطوبت گیری ، رطوبت زدایی و کنترل سرعت و وزش هوا ، تامین گرما و سرمای فضای مورد تهویه از مهمترین وظایف سیستم های تهویه مطبوع است.
علاوه بر این فرایندهایی مانند رطوبت زدایی و یا رطوبت زنی می تواند از طریق به کار گیری کوئل های سرد یا گرم صورت گیرد. از این نظر انواع سیستم های تهویه مطبوع شامل سه سیستم تهویه مطبوع تمام هوا ، تهویه مطبوع تمام آب و تهویه مطبوع آب و هوا می شود.
.
سیستم تهویه مطبوع تمام آب
در سیستمتهویه مطبوع تمام آب که معمولا وسیله تبادل حرارت در آن فن کوئل است. آب سرد یا گرم در سیستم مرکزی تهویه شده و با توجه به فصل روانه فضای مورد نظر می شود. در این سیستم تامین هوای تازه فن کوئل به طور مستقیم از طریق دریچه ای که در پشت فن کوئل و روی نمای خارجی ساختمان نصب می شود ، صورت می گیرد.
سیستم تهویه مطبوع تمام هوا
در سیستم تهویه مطبوع تمام هوا ، هوای مطبوع در محلی دور از اماکن مورد تهویه تهیه شده و توسط کانال به فضای مورد نظر منتقل می شود. در این گونه سیستم ها در صورت استفاده از تجهیزات خودکفا مانند کوره های هوای گرم و یا واحدهای خنک کننده یکپارچه ، نیازی به تهیه و ارسال آب گرم و یا سرد از مرکز تاسیسات اصلی نیست. اما در شرایطی که برای تامین هوای مطبوع از تجهیزاتی هم چون هواساز استفاده شود. ارسال سیال ناقل حرارت مانند بخار ، آب گرم یا آب سرد از مرکز تاسیسات ضرورت پیدا می کند.
به کار گیری اغلب تجهیزات خنک کننده اصلی با کوئل انبساط مستقیم نظیر کولر گازی پنجره ای ، جدا از هم و واحد های خنک کننده یکپارچه کابینتی در قالب سیستم تمام هوا صورت می گیرد. فارغ از تجهیزاتی که امکان سردسازی تراکمی یا جذبی را دارا می باشند ، برخی از تجهیزات خنک کن تبخیری مانند هواشوی و زنت نیز می توانند دراین گونه سیستم ها به کار گرفته شوند.
این سیستم را تنها از این رو تمام هوا می خوانند که برای همه فضاهای مورد تهویه نیازی به لوله کشی آب گرم یا سرد به عنوان سیال ناقل حرارت اصلی نیست.
سیستم تهویه مطبوع هوا – آب
سیستم تهویه مطبوع هوا آب در واقع ترکیبی است از دو سیستم تهویه مطبوع تمام آب و تهویه مطبوع تمام هوا، در این سیستم ها بیشتر بار فضاهای مورد تهویه توسط آب گرم یا سرد ارسالی از مرکز تاسیسات جبران شده و بخش کمتری از این بار توسط هوای گرم یا سرد تامین می شود.
به کار گیری فن کوئل یا واحدهای القایی به عنوان واحد های محلی برای جبران بخش عمده ای از بار فضا و استفاده از هواساز مرکزی برای تامین هوای تازه مشروط بر این که هوای ارسالی تا حدی پیش گرم یا پیش سرد شده باشد نمونه بارزی از این نوع سیستم است.
اغلب تجهیزات تهویه مطبوع به نوعی در گروه تجهیزات تبادل حرارت قرار می گیرند و از این جهت لازم است که راه های مختلف به تجهیزات مولد گرما یا سرما متصل گردند. البته برخی از تجهیزات تهویه مطبوع نیز به صورت یکپارچه و خودکفا بوده و بخشی از قسمت های داخلی آن ها شامل تجهیزت مولد نیز می شود.
گروهی از این تجهیزات تنها در یک فصل به صورت خود کفا عمل می کنند و در فصل دیگر لازم است که از طریق یک سیستم مرکزی تغیه شوند. بنابراین بر اساس ارتباط تجهیزات تهویه مطبوع با تجهیزات مولد می توان طبقه بندی زیر را برای آنها قائل شد:
تجهیزات تهویه مطبوع وابسته به سیستم های گرمایش و سرمایش مرکزی ( مانند هوا ساز ها )
تجهیزات تهویه مطبوع دو فصلی یکپارچه خود کفا ( مانند پمپ های حرارتی )
تجهیزات تهویه مطبوع نیمه مولد دو فصلی ( مانند هواشوی یا زنت )